Είναι η πιο συχνή ογκόμορφη αλλοίωση, οφείλεται στον ιό HPV και εμφανίζεται σε νέους άνδρες ηλικίας 20-40 ετών με συχνότητα περίπου 5%.

Στους άνδρες εμφανίζονται στη βάλανο, στο έσω πέταλο της ακροποσθίας, στην ουρήθρα και στο δέρμα του σώματος του πέους ενώ στις γυναίκες στα μεγάλα και μικρά χείλη του αιδοίου, στην κλειτορίδα και στον κόλπο.

Επίσης, σπανιότερα εντοπίζονται στη στοματική κοιλότητα, στον πρωκτό αλλά και περιπρωκτικά, αν και εφόσον έχει προηγηθεί σεξουαλική επαφή.

Στην πλειονότητά τους είναι μεταδιδόμενα με τη σεξουαλική επαφή και οι άνδρες γυναικών με αλλοιώσεις στον τράχηλο έχουν αυξημένη συχνότητα (50-85%) εμφάνισης κονδυλώματος. Ο χρόνος επώασης ποικίλει από μερικές εβδομάδες, μήνες ή και χρόνια.

Κλινικά μπορεί να είναι επίπεδα, ελαφρά θηλώδεις, κονδυλωματώδεις ή ανθοκραμβοειδείς αλλοιώσεις. Μικροσκοπικά αφορά σε ακάνθωση και θηλωματώδη υπερπλασία του πλακώδους επιθηλίου με υπερκεράτωση, παρακεράτωση και συχνά κοιλοκυτταρικού τύπου ατυπία. Η κυτταρική ατυπία είναι ήπια και οι μιτώσεις εντοπίζονται στη βασική στιβάδα.

Η θεραπεία με ποδοφυλλίνη (στις πρώτες 72 h μετά τη χορήγηση) ή laser μπορεί να εμφανίσει γιγάντιες κυτταρικές μορφές, μιτώσεις και νεκρωτικά κερατινοκύτταρα και να δημιουργήσει πρόβλημα δ.δ με κακοήθεια.

Ο ιός HPV έχει ανιχνευθεί με ανοσοϊστοχημεία και με in situ υβριδισμό. Οι τύποι 6, 11 είναι πιο συχνοί στο κονδύλωμα χωρίς δυσπλασία, ενώ οι 16, 18, 31 και 33 στο κονδύλωμα με δυσπλασία. Παρόλο που μπορεί να υποχωρήσει, στο 50% περίπου των περιπτώσεων παραμένει.

Η θεραπεία της βλάβης εξαρτάται από το μέγεθος και τη θέση και μπορεί να περιλαμβάνει από ποδοφυλλίνη και τριχλωροξεικό οξύ μέχρι κρυοθεραπεία ή/ και ηλεκτροκαυτηριασμό.